George Best ένας ροκ σταρ των γηπέδων

Ήταν το ποδοσφαιρικό του στυλ;
Τα εκπληκτικά του γκολ;
Το όμορφά του μάτια;
Τι ήταν αυτό που έκανε εκατοντάδες κόσμου και τότε και σήμερα να του
δείχνουν τόση αγάπη;
Τι είναι αυτό το τόσο ιδιαίτερο με αυτόν το τύπο;

«Ο μπαμπάς μου μου είπε πως ήσουν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στο
κόσμο και αυτό μου αρκεί»
έγραφε σε ένα πανό εκεί που θα γινόταν η νεκρώσιμη τελετή.

Ο George Best γεννήθηκε το 1946 στο Belfast στη Βόρεια Ιρλανδία
και πέθανε πριν λίγες μέρες πριν κλείσει τα 60 του.

Γεύτηκε επιτυχία, δόξα, πλούτο και τα αντίθετά τους στο μέγιστο βαθμό.

Στα 17 του έκανε το ντεμπούτο του στην Manchester United
και την οδήγησε στην απόκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1968,
κάνοντάς την την πρώτη αγγλική ομάδα που το κέρδιζε.

Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε και ο ίδιος,
καλύτερος άγγλος και ευρωπαίος ποδοσφαιριστής.

Ήταν μόνο 21 ετών.

Το βραβείο αυτό χρόνια αργότερα θα αναγκαζόταν να το πουλήσει
– χρειαζόταν τα χρήματα για να αγοράσει ένα σπίτι στη Κέρκυρα.

Παιδικά χρόνια φτωχικά, στους δρόμους του Belfast,
εκεί τον βρήκε να παίζει μπάλα ο Sir Matt Bugsby,
ο κυνηγός ταλέντων της Manchester και τον «ψάρεψε».

«Είναι ικανός να χρησιμοποιεί και τα δύο του πόδια,
μερικές φορές είναι σαν να έχει έξι» έλεγε για αυτόν.

Έμεινε στη United μέχρι το 1971
και ξαφνικά στο απόγειο της καριέρας του αποφασίζει να σταματήσει.

Ήταν 26 ετών.

Κάποια χρόνια αργότερα κάνει ένα σύντομο comeback
περνώντας από διάφορες μικρές ομάδες
της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών
και εγκαταλείπει οριστικά το 1983.

Και βέβαια πέρα από το ποδόσφαιρο ... οι αλητείες...

«Σπατάλησα τα περισσότερα από τα χρήματά μου στα ποτά,
τις γυναίκες και τα γρήγορα αυτοκίνητα… και τα υπόλοιπα … απλά τα
ξόδεψα»
έλεγε μέχρι το τέλος της ζωής του χωρίς να δείχνει να μετανιώνει
για τίποτα.

Όμορφο πρόσωπο, ατημέλητα μαλλιά συνδυασμένα με εκπληκτικό ταλέντο
και έντονη ζωή.

Εκρηκτικό μίγμα που λάτρεψαν τα media.

Η αρχή της καριέρας του άλλωστε το 1963
συνέπεσε με την έναρξη στο BBC της εκπομπής Match of the Day
που χωρίς καμμία αμφιβολία εκτίναξε στα ύψη τη δημοτικότητά του.

Όχι όμως ότι και ο ίδιος δεν έδινε τροφή με τα καμώματα του.

Χαρακτηριστική είναι η ιστορία με την τότε Μις Κόσμος
ξαπλωμένη στο κρεββάτι του πάνω σε 20.000 λίρες
που είχε κερδίσει στο καζίνο και εκείνος να πίνει πανάκριβη σαμπάνια.

Τι πήγε στραβά τον είχε ρωτήσει ο σερβιτόρος του ξενοδοχείου
που αντίκρισε τη σκηνή αλλά... απάντηση δεν έλαβε...

«Το 1969 έκοψα το ποτό και τις γυναίκες,
ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου»
είχε πει κάποια άλλη στιγμή αργότερα.

Με τέτοια «άσωτη» ζωή κάθε του κίνηση γινόταν είδηση.

Ήταν χωρίς καμμία αμφιβολία το πρώτο pop είδωλο του ποσοσφαίρου.

«Είμαι εκείνος που πήρε το ποδόσφαιρο από τις πίσω σελίδες και το
έβαλε στη πρώτη»
έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά.

Ένα ταλέντο που χαραμίστηκε άδικα για τους περισσότερους ειδικούς
του ποδοσφαίρου.

Ακόμα και ο Μέγας Πελέ
δεν δίστασε να τον τοποθετήσει στη θέση του καλύτερου ποδοσφαιριστή
όλων των εποχών παρά τη σύντομη καριέρα του.

Ο ίδιος όμως δεν ένιωθε ποτέ ικανοποιημένος,
ήθελε πάντα πιο πολλά.

Εγκατέλειψε τη μπάλα και «αφοσιώθηκε» στα πάθη του.

Η δόξα και τα χρήματα έδωσαν τη σειρά τους στη αφάνεια και την
χρεωκοπία.

Αργότερα ήρθε ο αλκοολισμός και μια μεταμόσχευση συκωτιού.

Παρά τις υποδείξεις των γιατρών δεν σταμάτησε να πίνει ούτε την
τελευταία στιγμή
ακόμα και αν αυτό του στοίχησε και τον δεύτερό του γάμο.

Στη κηδεία του βρέθηκαν άνθρωποι που τον αγάπησαν πραγματικά ,
η οικογένεια του αλλά και πλήθος άλλων απλών ανθρώπων
που είχαν συνδέσει τη ζωή τους με τη δική του πορεία.

Όλοι είχαν να μοιραστούν μια ιστορία.

Κάποιος σπούδασε τελικά στο Manchester μόνο και μόνο γιατί έπαιζε ο
Best εκεί
και κάποιος άλλος τον θυμόταν κάποιο βράδυ σε μια pub.

Ήταν ένας από αυτούς, ένας απλός φτωχός βορειοιρλανδός
που έζησε το όνειρο, δοξάστηκε και αγαπήθηκε αλλά υπέκυψε.

Θα μπορούσε κανείς να δει στη πορεία του Best
τη πορεία ένος ολόκληρου λαού, των βόρειοιρλανδών...

Αν και ο ίδιος ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη πολιτική,
κατόρθωσε να ενώσει όλους τους συμπατριώτες του.
Ήταν ο αγαπημένος τους...

Maradona good – Pele better – George Best… έγραφαν σε πλακάτ στη
κηδεία του.

Δεν κατάλαβα τελικά τι ήταν αυτό το μαγικό με αυτόν τον άνθρωπο.

Σίγουρα δεν ήταν μονο ο τρόπος του στο παιχνίδι με τη στρογγυλή θεά,
ούτε το ταλέντο του.
Ούτε βέβαια και η επιπολαιότητα του.

Αν όμως υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να του αναγνωρίσουμε
είναι πως έζησε τη ζωή του στο maximum
και δεν άφησε στιγμή που να μην το γλεντήσει.

Ένα γλέντι που ουσιαστικά ...δεν τελείωσε ποτέ...

- maria